हो, नौ लाख तर उदाए, धर्तीको आकाश हाँसेछ।
शरद लाग्यो बनमा, फुलले प्रीति गाँसेछ।
नजली यहाँ झिलिली, मनको तारा निभेछ।
गुराँस फुल्यो पहाडमा, मनको फुल झरेछ।
नसम्झ आज नेपाली, सन्चोले यहाँ बाँचेको।
काँडा कै माझ पहाडी, छैन र कहाँ हाँसेको…२।
सुनको सपना आँसुमा, किन हो बाँधील्यायौ नि।
घरको माया बिर्सेर, किन पो यहाँ आयौ नि…२।

हो, मुटुको रगत एउटै हो, पिरको वह बेग्लै छ।
हामीलाई यहाँ चिन्यौ कि, मनको चोट बेग्लै छ।
नियाली हेर हामीलाई, भिजेको छैन परेला।
आँसुले गह भिजाए, अरुले निर्धा सम्झेला।
बुझ्छ र कस्ले रोएको मुटुमा काँडा लिएर।
अरुका सारमा हाँसेको, आँसुका घुट्का पिएर…२।
पहाडी फुल नफक्री, किन हो चुँडिल्यायौ नि।
मनको आगो निभाउन, किन पो यहाँ आयो नि…२।