सेरो र फेरो मेरो, अँध्यारो पारी गयौ
सुकाई मूल फूल निमोठी फ्याली गयौ

उर्लन्छ यो छाती भित्र व्यथा असह्य भई
गह भरिन्छ आँशुले रात दिन संधै
आशाको घर मेरो अँध्यारो पारी गयौ

बिलौना यो मनको निख्रने कहिले होला
यो जुनीमा सुगन्धी हावा बहने कहिले होला
के को बदला लिई अँध्यारो पारी गयौ