मदन- ईश्वर ! तैँले रचेर फेरि कसरी बिगारिस् ?
सृष्टिको फूल रचेर त्यस्तो कसरी लतारिस् ?
त्यो फूल हरे ! मलाई दिई कसरी पछारिस् ?
हे दिदी ! मैले ती मुना देख्ता, मुनाको मुहार,
ती मुना पनि मर्दछिन् भन्ने थिएन विचार !
मुना ! छातीको जुहार !
पृथिवीतिर नहेर मुना ! म पनि आउँछु
आँखामा आँसु लिएर चिनो म भेट्न आउँछु,
प्रेमको हीरा छुटेको तल, म लिई आउँछु ।
कसरी खायो आगोले दिदी कमलको शरीर ?
कसरी खायो निठुरी भई कमलको शरीर ?
म कहाँ पाऊँ ती मुनालाई छातीमा लगाऊँ !
खरानी तिनको मलाई द्यौन, छातीमा लगाऊँ !
हे मेरी आमा ! हे मेरी मुना !! म यहाँ बस्तिनँ,
म यहाँ अब बस्तिनँ आमा ! म यहाँ बस्तिनँ,
म यहाँ अब बस्तिनँ मुना ! म यहाँ बस्तिनँ,
दिदी- ‘हे मेरा भाइ ! ती तिम्री मुना मरेकी छैनन् ती,
ज्योतिको स्वरुप लिएर गइन् बगैँचा वसन्ती,
स्वर्गका चरा गाउँछन् उनको मधुर जयन्ती !’
मदन- ‘पर्दाले ढाक्यो, पर्दाले छेक्यो, हे दिदी ! मलाई !
म रुने छैनँ, गएर भोलि भेटुँला तिनलाई,
हे दैव ! पर्दा चाँडै नै उठा ! धन्य छ तँलाई !’
Madana- ishwar ! Taile rachera pheri kasari bigaris ?
srishtiko phool rachera tyasto kasari lataris ?
tyo phool hare ! Malai dii kasari pachharis ?
he didi ! Maile ti muna dekhta, munako muhar,
ti muna pani mardachhin bhanne thiena wichar !
muna ! Chhatiko juhar !
prithiwitir nahera muna ! Ma pani aaunchhu
aankhama aansu liera chino ma bhetna aaunchhu,
premko hira chhuteko tala, ma lii aaunchhu.
kasari khayo aagole didi kamalko sharir ?
kasari khayo nithuri bhai kamalko sharir ?
ma kaha paoo ti munalai chhatima lagaoo !
kharani tinako malai dyauna, chhatima lagaoo !
he meri aama ! He meri muna !! Ma yaha bastinan,
ma yaha aba bastinan aama ! Ma yaha bastinan,
ma yaha aba bastinan muna ! Ma yaha bastinan,
Didi- ‘he mera bhai ! Ti timri muna mareki chhainan ti,
jyotiko swarup liera gain bagaincha wasanti,
swargaka chara gaunchhan unako madhur jayanti !’
Madana- ‘pardale dhakyo, pardale chhekyo, he didi ! Malai !
ma rune chhainan, gaera bholi bhetunla tinalai,
he daiv ! Parda chandai nai utha ! Dhanya chha talai !’